 |
| Een Yaka-makser |
En dan duiken we in de het leven van Remi, een boerenzoon van "aan de schreve" die voor een religieus leven kiest als jezuïet en als missionaris in Congo. Hij bouwt een antropologische expertise op die hem tot een internationale autoriteit maakt. Koen Peeters is een fijne verteller; verbluffend hoe hij zich de 'ziel' van de Westhoek eigen maakt, vreemde verhalen, donkere gedachten. Maar Peeters is vooral ook een antropoloog. Zijn wetenschappelijke gedrevenheid en zijn auteurschap komen in De mensengenezer op een natuurlijke wijze samen. Peeters volgt in zijn roman twee sporen: het chronologisch-biografisch verhaal van Remi (blijkens de epiloog geïnspireerd op het leven van Renaat Devisch) én de gesprekken van de auteur met Remi, zijn intussen bejaarde promotor. En zo componeert Peeters een verhaal dat verdicht en alles bij elkaar brengt. Zelfs de Westhoek en de diepe Congolese brousse, twee werelden die ogenschijnlijk eindeloos uit elkaar liggen, verwijzen naar elkaar, met demonen die overal terugkeren.Deze zoektocht naar het onzegbare in een rijke, verzorgde taal wordt heel erg gewaard door Jo, Ina, Christine en Ludo. Voor Ina is het overigens opnieuw aanknopen bij 'Het gelaat van de geesten', een Antwerpse expo die ze lang geleden gidste. Jo legt een link met David Van Reybrouck voor de hoofdstukken waarin Peeters de mentaliteit van de Westhoek peilt. Andere lezers zijn minder enthousiast. Ze voelen zich minder betrokken bij de personages. Chris was het meest getroffen door de episode in het noviciaat; de psycho-analytische achtergrond van het verhaal werkte dan weer storend. Ciska, en Geert werden vooral geraakt door het Westhoekverhaal, maar haakten dan af. Ook voor Reinoud is 'De mensengenezer' een te gekunsteld boek, afstandelijk en bestudeerd.
De punten: Jo 9, Ina 8,5, Ludo 9, Chris 6, Ciska 5, Reinoud 6, Christine 8,5 en Geert 6,5, of een gemiddelde van 7,31
Geen opmerkingen:
Een reactie posten