woensdag 30 september 2020

Opnieuw een lijstje

 


Ook Jan Van Herreweghe is met pensioen, de bibliothecaris van Harelbeke, in het wereldje bekend als Jan Bib, niet in het minst om zijn cyclus 'Het menselijk tekort bij een teveel aan papier', waarvan intussen zowat tien deeltjes uit zijn. Als je niet veeleisend bent, is het  aangenaam toeven in deze boeken, een wirwar van anekdotes en namen, zo ook in deeltje negen, 'Dode letters: over de oneindige bibliotheek, ..., ongelezen boeken, onleesbare boeken, ...' uit 2017, uitgeverij 'De Gebeten Hond vzw'.  Hierin lees je uitgebreid over de Bibliotheca Sarrazina die het voorwerp uitmaakt van 'De brief' van Maarten Asscher, één van de vier verhalen die samen de bundel 'Dodeneiland: vier geschiedenissen' vormen, uitgekomen in 1992.

In coronatijden is er wat afgestapt. Voor velen een ontdekking, maar zelden zal wandelen zo in diep in het leven kerven als bij de stappers van Het zoutpad van Raynor Winn, de West Coastal Path  in Engeland die Raynor en haar man Moth dicht bij 'de ware betekenis van het leven' brengen, zo laat de promotietekst ons geloven. 

Altijd al fan geweest van de Talking Heads, maar nu SdL 3599 ons vertelt dat David Byrne een verwoed fietser is, is de adoratie compleet. 'Op de fiets' is de eenvoudige titel van zijn boekje, met gedachten opgetekend tijdens een leven lang fietsen door New York, over kunst, politiek, muziek en ruimtelijke ordening. 

Pat Donné gaat mee, in overdrive, met het enthousiasme van de kunsthistorica Katelijne Van der Stighelen voor de "cursiefjes" van Clarice Lispector, als De ontdekking van de wereld uitgegeven in de reeks Privé-domein (Berg en Dal, Klara, 11 april 2021). 

'De meest bekende onbekende schrijver'. Dat moet Roger Van de Velde (1920-1970) zijn, die in de jaren 1960 onvergetelijke kortverhalen schreef, ook een roman en vooral de literaire aanklacht Recht op antwoord. Over Van de Velde schreef Ellen Van Pelt nu een literaire biografie (Uitgeverij Vrijdag, 2020), over een kort leven waarin literatuur, verslaving en gevangenissen en psychiatrische instellingen met elkaar vervlochten zijn. Sereen geschreven, net zoals het oeuvre van Van de Velde, gemodelleerd naar zijn grote voorbeeld, Willem Elschot. 

In Nederlandistiek van 24 september 2020 bespreekt Marc van Oostendorp vol bewondering het jongste boek van zijn collega, de medioneerlandicus Mike Kestemont, De witte weduwe (Lannoo, 2020). Over een diefstal in een museum, een classica die doceert over museumdiefstallen, en uiteraard linken naar de middeleeuwse literatuur. Het plezier van het verzinnen spat uit dit boek. 

Een stapel boeken op een tafeltje voor hem, een strak gevulde en eindeloos doorlopende boekenkast achter hem, en zelf lezend, een boek in de hand: zo laat Toon Horsten zich fotograferen. Uitgever bij Standaard Uitgeverij heeft hij zo een lijstje klaar: Jan Brokken  In het huis van de dichter (over zijn vriendschap met de pianist Youri Egorov), Robert Seethaler, Een heel leven (over het kleine leven van een boer in een bergdorp), Letters between six sisters (de correspondentie van de zes Midfordzussen, 20ste eeuw), de poëzie van Richard Minne (In den zoeten inval), de essays van George Orwell en (onderschat) Simon Leys, het oeuvre van Amin Maalouf.

De vernieuwde SdL bekoort maar matig, het is ver zoeken naar een doorwrochte recensie, bijna oneerbiedig gaat de nummering door, deze week staat 3578 in de hoofding. Troost brengt een mooi interview met de Ierse, in Edinburgh wonende Maggie O'Farrell, 8 romans op de teller, en een "memoir" zoals dat vandaag heet, Ik ben ik ben ik ben, 2017. De Women's Prize for Fiction bekroonde haar jongste roman Hamnet, over de als kind overleden zoon van William Shakespeare en het verdriet van moeder Anne Hatheway, die bij nader inzien Agnes heette.