Eind
augustus, op een warme zomeravond vonden
we mekaar aan de gastvrije tuintafel van Geert. Paulo Coelho , de Braziliaanse
succesauteur, schreef twintig jaar geleden het verhaal van de knappe Veronika die op een dag besluit
te sterven.
Veronika is
vierentwintig en heeft genoeg van het leven. Haar zelfmoordpoging mislukt en ze
wordt wakker in een psychiatrische kliniek. Hier vindt Veronika, ondanks de
pillen en de therapie toch nog haar levenslust terug.
Het boek
toont ons de binnenkant van de psychiatrische zorg. Coelho verwerkt er heel wat
persoonlijke ervaringen; in zijn jeugd werd hij enkele malen opgenomen omwille
van zijn 'anders zijn'. Hij schuift de psychiatrische zorg aan de kant en houdt
een pleidooi voor de ongeremde levensvreugde: durf jezelf te zijn! Leef je
eigen leven!
De roman van
Coelho liet de leesgroep tamelijk onverschillig, niet warm en niet koud. De
toon is zweverig en moraliserend, de structuur rammelt en achteraf blijft er
weinig hangen.
Tijdens de
bespreking hoorden we heel wat interessante beschouwingen uit het
ervaringskabinet van Christine. De problematiek ligt haar na aan het hart en
haar analyse was scherper en diepgaander dan de wollige roman op de leestafel.
Psychiatrie is geen exacte wetenschap maar helpt de mens om zichzelf weer in
handen te nemen en afstand te nemen van de onbereikbare idealen waar hij moet
naar opleven. Volgens Christine is de
roman een uitstekend medium om deze thematiek aan bod te laten komen.
Het oordeel van Christine over Veronika was dan ook mild: 7,5. Ciska hield
het bij een interessante 7 en daarna tuimelden de appreciaties naar beneden wat
resulteerde in een gemiddelde score van 6,1/10.
Verslag: Jo
