Wat een leesgroep al niet teweegbrengt ...

Toen ik de uitnodiging van initatiefnemer Geert  (nog steeds onze virtuele voorzitter) om deel uit te maken van een leesgroep vernam, dacht ik spontaan: dit is een unieke kans om eindelijk eens wat fictie als leesvoer ter hand te nemen. De herkenbare frustratie van velen waarschijnlijk: te weinig tijd om te lezen en als er gelegenheid is om te lezen, na kranten en tijdschriften, dan is het dikwijls non-fictie of vakliteratuur. Romans en fictie worden meestal verbannen naar de vakantie waar de leeshonger van een volledig jaar moet gestild worden op een paar weken tijd of de splijtende keuze moet gemaakt worden uit de twintig titels die je de laatste maanden verzameld had om de volgende zomer te lezen. De lijstjes nieuwe romans, recenties, literatuurtips, boekentoptiens en andere aansporingen om te lezen passeerden meestal de revue zonder leesresultaten en met vruchteloze intenties en vrome wensen om deze of gene roman open te slaan.

Erger nog: de enkele romans die ik dan cadeau kreeg of zelf kocht, kreeg ik met veel moeite gelezen of bleven ongelezen in de kast liggen. Of een andere vervelende leeservaring: na een zeldzaam bibliotheekbezoek met de zoveelste goede leesvoornemens, de boeken half- of ongelezen terug binnenbrengen. Het aantal begonnen boeken moet ondertussen veel hoger liggen dan de volledig uitgelezen exemplaren. En dit terwijl er daar buiten duizenden boeken liggen te wachten ...

De leesgroep zou me dwingen om toch enkele romans te lezen per jaar en er bovendien nog gezellig er over te kunnen nakeuvelen en discussiëren. Nu twee en een half jaar later, is het eigenlijk ongelooflijk welk parcours we afgelegd hebben.

Niet alleen hebben we reeds een 20-tal boeken geconsumeerd en besproken, bovendien is er een hechte leesband tot stand gekomen onder de leden van de leesgroep. We voelden elkaar van bij het begin zeer goed aan en de verstandhouding is keer op keer uitstekend, hoewel er regelmatig meningsverschillen zijn en dat is maar goed ook. Niet iedereen hoeft er dezelfde opinie op na te houden en het is boeiend om uiteenlopende standpunten te horen. Maar die liggen dan ook niet zo mijlenver uit elkaar dat het definitieve breuken zou veroorzaken. Integendeel, na elke leesgroepavond gaan we steeds tevreden en met een goed gevoel terug huiswaarts. Om het met een cliché te zeggen: we zijn vrienden geworden.

Ook het afgelegde boekenparcours is boeiend: er is een ruime variatie aan onderwerpen, thema's, nationaliteiten, stijlen enz ... En het zijn niet altijd of zelfs in mindere mate boeken uit de recente toptien. Ook andere boeken krijgen een kans hoewel toch zelden oude klassiekers van onder het stof gehaald worden.

Twee boeken zijn in het bijzonder iets meer in mijn herinnering blijven hangen en dit maakt de essentie uit van de meerwaarde van onze leesgroep: een verrijkende leeservaring die gedeeld kan worden met gelijkgestemde mensen. Dankzij de leesgroep ben ik enorm blij dat ik deze boeken of auteurs gelezen heb. Het gaat om: "De roos en het zwijn" van Anne Provoost en "De verloofde van Sado" van Amelie Nothomb.

Van deze twee boeken schrijf ik voor deze blog een korte persoonlijke evaluatie hoewel het laatste boek door mezelf voorgesteld is. Ik had vroeger al van de schrijfster gehoord en enkele leesgroepleden waren enthousiast over Nothomb zodat ik nog nieuwsgieriger werd. En uiteindelijk heb ik haar laatst verschenen boek en zelfs een eerder boek van haar gelezen en ter discussie voorbereid. Ook dat is een verdienste van de leesgroep.

Reinoud Van Acker