Dat zijn wij

Dat zijn wij.

Wij, dat zijn zeven vrouwen en mannen die een zelfde boek lezen om het vervolgens samen te bespreken. Wij vormen dus een leesgroep, zoals er de voorbije jaren zovele zijn ontstaan. Alleen, geen enkele leesgroep kan tippen aan de onze. Daar staan we samen en ieder van ons afzonderlijk garant voor. Voor wie er niet bij is: jammer. Als dat een troost mag zijn: ook andere leesgroepen hebben wel iets te bieden ...

Zie ons hier staan.

Tijd en plaats: expeditie naar Doel en Antwerpen Linkeroever, midden 2007, om de lectuur van Chris Destoops 'De bres' zingtuigelijk te ervaren.

In het midden achterin staat Geert, breedgeschouderd. Hij is de inspirator, oprichter, en fiere voorzitter van deze leesgroep. Zonder Geert, geen leesgroep.

Chris is de man midden voorin. Je kunt geen ontoegankelijk stuk tropisch oerwoud opnoemen of hij is er geweest. In zijn kindertijd keek Chris vol ontzag naar de plaatjes van ontdekkingsreizigers : Stanley, Burton, Livingstone en andere helden. Kijk goed naar de foto: links en rechts van Chris staan de inlandse gidsen, achter hem de dragers. De net neergeschoten luipaard, languit voor de voeten geëtaleerd, werd deskundig weg gefotoshopt. Gaia kijkt immers mee.

Rechts vooraan staat Ina. Ze lacht breed en onbezorgd, want Linkeroever is haar wingewest (al zal ze dat niet graag horen). Moedig biedt ze zes West-Vlamingen het hoofd, en het moet gezegd: ze doet dit met verve. Telkens Ina op verre reis vertrekt, maken wij ons nodeloos zorgen. Want zelfs in meest broeierige latinobuurten blijft de lokroep van de leesgroep onweerstaanbaar. En zie, daar is ze weer terug.

Ciska staat vooraan links. Haar blik is ietwat bezorgd, afwezig; haar gedachten gaan uit naar manlief en de kleine kroost die die dag het lot in eigen handen namen. Existentiële vragen zoals 'Wat hoort er in een fruitpap' en 'Gaat de pamper voor- of achteraan dicht' kregen die dag ten huize Ciska een eigenzinnige invulling. Maar de thuisblijvers verdienen een pluim want ze deden het voortreffelijk.

De artistieke kop uiterst rechts is Reinoud, blote voeten in sandalen. Dat maakt hem tot volgeling van Willy Kuypers, weliswaar van de dissidente splintergroep die weigert witte sokken in sandalen te dragen. Want Reinoud weet: 'A gentleman never wears white socks'. En Reinoud ís een gentleman. Wie anders denkt eraan, om dit unieke moment voor altijd vast te leggen? Juist, Reinoud!

De wat verfomfaaide man, gans de andere kant op, links, is Ludo. Hij ziet eruit alsof hij nachten niet geslapen heeft. Hij was immers de 'leider' van deze expeditie en was, zekerheid voor alles, een dag eerder ter plaatse. Overnachten in Doel is niet niks, weet hij nu. De meeste huizen hebben ramen noch daken. Het was een regenachtige nacht ...

Cécile is het koninginnestuk van de groep. Lange tijd kwamen we met zes samen, en een gemis liet zich aanvoelen. De onrust groeide, de stiltes werden langer. Toen kwam Cécile en iedereen zag dat het goed was.
'Cécile staat niet op de foto', hoor ik de niet-ingewijden al uitroepen. Ze dwalen. Wij, van de leesgroep, wij weten wel beter...