De roos en het zwijn

De roos en het zwijn is de wat intrigerende titel van een boek an Anne Provoost, een schrijfster met West-Vlaamse roots. Het enthousiasme van Chris die het boek voorstelde was aanstekelijk: één van de mooiste boeken die hij ooit gelezen had, voor een genuanceerde mens was dat een forse uitspraak. Bovendien een relatief dun boekje (voor mij die weinig leestijd heeft, toch steeds ietsje overtuigender) en een aantrekkelijk poëtische coverbeeld van een blozend meisje met een grappig hoedje op.

En inderdaad het boek heeft niet ontgoocheld, integendeel. Dit was het tweede boek van Anne Provoost na het bekende 'Vallen' dat ik las en ze bevestigt hiermee haar talent, zij het met een heel ander genre en verhaal. Het getuigt van een grote verbeeldingskracht gehuld in een magische en sprookjesachtige beeldentaal en woordgebruik. Met enkele krachtige woorden en beelden gaat een hele wereld open.
Om in de sfeer te komen een paar korte citaten: "Een lelijk wezen verdient liefde, meer nog dan een sierlijk wezen dat spontane gevoelens van liefde en warmte oproept." (p. 38)
"Schoonheid is iets wat me ten deel gevallen was, niet iets waar ik aan gehecht was." (p.57)

Boeiend was ook de manier waarop een soort middeleeuwse verleden opgeroepen wordt: verre verwijzingen en bij momenten zelfs historisch correcte of toch zeer geloofwaardige omschrijvingen. Een verre wereld die in een mystiek gehuld is maar tegelijk toch voorstelbaar is.
Maar wat me het meeste trof is de symboliek en de universele thematiek: schoonheid en lelijkheid, liefde en dood, vriendschap en vaderschap, hoogmoed en opoffering.

Mijn enthousiasme was zo groot dat ik niet kon laten om de schrijfster een mail te sturen en tot mijn grote verbazing heeft ze er nog op gereageerd ook. Zelfs in een heel lastige periode want Anne was toen net curator van de Literaire Lente. Ze gaf aan dat het haar deugd deed om nog iets over haar werk te lezen waar ze zo moeilijk toe komt tussen alle georganiseer door. Ik heb helaas haar antwoord niet bewaard en zo blijft het toch in de nevelen van de herinnering verder vervagen.

Reinoud Van Acker