Toen Geert Norwegian Wood van de Japanse (cult)auteur Haruki Murakami voorstelde, stond de grote vakantie er nog aan te komen. Gisteren, op weg naar Geert, viel het op hoe bomen reeds hun bladeren verloren. Er was inderdaad veel tijd over heen gegaan, sinds onze laatste bijeenkomst. Maar geen nood, het was een blij weerzien, en een Japans drankje (in 'light' versie) deed de rest. Klaar om er weer in te vliegen.Voor het voorleesmoment 'Een literair fragment dat van betekenis is in uw leven'' koos Ludo voor een 'ode aan het boerenleven' dat verweven zit middenin Boerenpsalm van Felix Timmermans. Een romantisch, vitalistisch loflied op het mooiste beroep van de wereld, dat verwoordt wat niet uit te spreken is en dat wie het landleven lief heeft recht naar het hart gaat.
In een leesgroep is de overgang van het Vlaamse plattelandsleven van boer Wortel naar het leven van de jonge student Watanabe in de wereldstad Tokio maar een kleine stap. Een streepje muziek van John Lennon was voldoende om de knop om te draaien en de wereld van Norwegian Wood binnen te stappen. Wat een bijzonder gevoelig boek, opgebouwd uit vele menselijke relaties, aftastend, onzeker, liefdevol, botsend, heel vaak abrupt afbrekend. Bijna iedereen ervaarde de melancholie, maar niet iedereen voelde even veel affiniteit met deze broze levens, met de wijze waarop ''de moeilijkheden en het problematische van het leven op zich" in de vele figuren besloten ligt. Wie zich daar wel in terugvond, prees dit boek de hemel in. Dat dit ook goldt voor wie het boek opnieuw had gelezen (Chris 3x!) pleit uiteraard voor Murakami. Het boek opnieuw lezen, betekent ondermeer begrijpen hoe de prachtige allegorie van de put, waarover Naoko aan Watanabe vertelt, helemaal voorin het boek, een voorafspiegeling is van wat komt.
De hoofdfiguur Watanabe roept verschillende gevoelens op: eenzaam of eenzaat, onderkoeld of gevoelig, geengageerd of afwachtend. Onbewust is hij heel erg aanwezig in relaties binnen zijn omgeving. Chris was bovendien erg gefascineerd door de fantasierijke en impulsieve Midori. Anderen stelden vragen bij de rol en het levensverhaal van Reiko: verheven, dubbelzinnig of misschien zelfs parasiterend.
Uiteraard kwamen nog vele andere aandachtspunten aan bod. Zo de grote plaats die sexualiteit in de verhalen inneemt. Dat dit meestal niet als dusdanig werd ervaren, zegt veel over de natuurlijkheid, de intimiteit en de vanzelfsprekendheid waarmee Murakami dit beschrijft. Ook de vraag of Murakami met Norwegian Wood de vinger op de ziel van de Japanse jongerencultuur in de jaren '60 legt, werd verschillend benaderd. Is Norwegian Wood dan ook niet eerder een Westers boek? Of is het betrokken zijn op het Westen precies karakteristiek voor de naoorloogse generatie Japanners. Kortom, ook bij dit boek liepen meningen uiteen, werden meningen bijgesteld.
En o ja, de puntenronde: Chris 9, Ina 8,5, Geert 8, Reinoud 7,5, Ludo 7, Ciska 5,5, wat een score van 75,8 oplevert.
In de rand werd afgesproken om de toekomst (of we de groep uitbreiden en hoe we dat aanpakken) aan de orde te stellen op de volgende bijeenkomst. Dat is op 24 november bij Ludo, nadat we met zijn allen Tom Lanoyes 'moederboek' Sprakeloos hebben gelezen.
