Interview met Geert Wullaert als verslaggever
Voordat we een vraag konden stellen, steekt onze voorzitter enthousiast van wal: "We dachten dat we ons vergist hadden van adres want onze gastheer Reinoud was bijna onherkenbaar geworden met zijn baard. Niemand had dat verwacht of had hem met baard gezien tot nu plots. Hij verraste ons met lekkere Italiaanse hapjes en het bloedrode aperitiefdrankje dat zo dikwijls in het boek voorkomt: een Negroni zijnde een cocktail van gin en campari met rode vermouth, aangelengd met spuitwater en ijsblokjes. Iedereen durfde het aan om te proeven zodat de sfeer er van bij het begin goed inzat."
Geert herinnert zich nog dat Ludo de bloggers bedankte voor hun bijdragen zodat de achterstand nagenoeg ingehaald is. Geert stelde zelf als 'eerste lezing' het boek 'BelgaCult' van Liesbeth Imbo voor, 25 momenten die cultureel België bepaald hebben, van Jef Geeraerts tot Stromae.
Maar toch werd vrij snel overgegaan naar de bespreking van het boek zelf en verwezen een paar leesgenoten naar de film 'Genova' van Michael Winterbottom die toevallig een week geleden op TV vertoond werd. In plaats van een klassiek verslag volgt hierna een interview met de verslaggever.
Wat is je algemene appreciatie van het boek?
Geert: "Ik vond het moedig van de schrijver om zichzelf zo bloot te geven hoewel hij in het begin nogal hautain en ijdel overkwam. Maar dat evolueert in de loop van het boek want de auteur relativeert zichzelf regelmatig met veel humor. Dus moeizaam gestart en daarna toch wel op dreef gekomen ... en dat bleek nu net de ervaring van de meeste leesgenoten te zijn."
Geert: "Zeer belangrijk uiteraard, de titel alleen al verwijst ernaar (bijnaam van Genua: de hoogmoedige). De auteur heeft er ook vele jaren verbleven. Alhoewel aanvankelijk het boek als een saaie reisgids begon met een opsomming van straatnamen en pleintjes. Vroeger was Genua mij onbekend en reden we er voorbij op onze reizen, maar na het lezen van het boek ben ik nieuwsgierig geworden en zou ik de stad graag verkennen. Christine o.a. vond de beschrijving van de stad heel treffend met mooie parallellen tussen heden en verleden. Jo en Ludo wezen er terecht op dat de stad Genua als een protagonist of personage opgevoerd wordt."
Hoe ervaar je de auteur als personage?
Geert: "Zeer dubbelzinnig: enerzijds hoort hij zichzelf graag bezig maar anderzijds geeft hij aan dat hij ook maar een migrant is in een vreemde stad. Hij was daar eerlijk in. Zoals Jo vertelt: hij straalt arrogantie en branie uit als een bronstige stier die zijn pik achterna loopt maar tegelijk relativeert hij zichzelf constant zodat de lezer geleidelijk aan meer inlevingsvermogen krijgt. We hebben ook een tijdje gediscussieerd over de al dan niet noodzakelijke ijdelheid van schrijvers en kunstenaars."
Wat vond je van de schrijfstijl en het literaire gehalte?
Geert: "Ik heb er geen bijzondere mening over maar bepaalde leesgenoten zoals Christine en Ludo citeerden heel uitdrukkelijk zijn rijk en beeldend taalgebruik, hij is een rasechte literator. Ciska vermeldde dat hij 2X de Tzumprijs gewonnen heeft voor de beste literaire zin van het jaar. Chris, Jo en Ludo signaleerden dat een grote sterkte van het boek was dat het onderscheid tussen werkelijkheid en fantasie vervaagde, alles is waar wat hij zichzelf inbeeld; fantasie wordt voor waar aangenomen. Dit heeft tot gevolg dat bepaalde bizarre scènes op het surrealistische af zijn, zoals de scène met het been of de verkoop van het theater"
Welke personages zijn je bijgebleven?
Geert: "In eerste instantie de schrijver zelf zoals eerder gemeld. Verder waren er enkele personages die eerder zielig waren zoals de Don die ganse dagen gin zat te drinken. Ciska vond dan weer 'het mooiste meisje van Genua' zeer aangrijpend, ook een tragische figuur die in een cyclische stijlfiguur een grote evolutie meemaakt op het einde. Chris van zijn kant was geïntrigeerd door het indringende verhaal van de Senegalese migrant Djibi.
Hoe sprak het migrantenthema je aan?
Geert: "Ik was daardoor zeer getroffen en had dit niet direct verwacht. Het heeft een ommekeer veroorzaakt in mijn leeservaring van het boek. Heel mooi vond ik de durf om de vergelijking te maken tussen de asielzoeker Djibi en de immigrant die de schrijver zelf was. Ik herkende mij heel sterk in de opmerking van Reinoud die zei dat hem het tragische verhaal van de migrant getroffen had die een onrealistisch beeld heeft over het Westen maar zo gedreven is door die droom dat hij niet durft te vertellen aan het thuisfront dat dit niet klopt en geld blijft sturen naar zijn familie ook al moet hij daarvoor lenen."
Zat er een evolutie in het boek?
Geert: "Wees maar zeker! De eerste 50 bladzijden is het boek zeer beschrijvend maar geleidelijk aan wordt de lezer meegezogen in het verhaal of de verschillende verhalen zoals Ina aanhaalt. Zij vertolkte daarbij de mening van de meeste leesgenoten. Diverse puzzelstukken worden in de loop van het boek aangereikt die op het einde in elkaar blijken te passen."
Het verwondert dan ook niet dat dit boek een gemiddelde score van 8 op 10 haalt.
interviewer Reinoud
