Te gast bij Geert (immobiel), maar met Chris als gastheer: hij zorgde voor een lekker wijntje, stevige discussiestof, en nog zo veel meer.
In David Grossmans De stem van Tamar (2000) gaat een jongen op zoek naar een meisje. Het meisje is op zoek naar haar broer. Een verdwaalde hond loopt als een rode draad doorheen deze queestes. En uiteindelijk, 'all's well that ends well', einde goed, alles goed.
Dit warme verhaal kon heel wat bijval genieten. Grossman is een uitmuntend verteller, en weeft bovendien vele kleine (levens)verhalen doorheen de hoofdintrige. Ook de stad Jeruzalem speelt volop mee, niet als religieuze twistappel, wel als een moderne wereldstad waar jongerenproblematieken volop spelen.
Is hier alles mee gezegd? Uiteraard niet. Niet iedereen vond het boek even spannend. Maar vooral, en onvermijdelijk, ging de discussie hoe langer hoe meer over de status van dit boek als 'adolescentenroman'. Chris, die het boek voorstelde, en Ina trokken deze discussie op gang. Het verhaal is te expliciet, de romantiek te melig, het slot te voor de hand liggend. Mag je dit deze roman aanrekenen? Of is dit een bewuste toegift van de auteur aan zijn jongvolwassen doelpubliek? Mag je van een groot auteur niet meer een 'universeel' boek verwachten? Vergelijkingen met auteurs als Bart Moeyaert (jeugdauteur of niet) kwamen om de hoek kijken.
Het trof ons dat een Israëlisch auteur als David Grossman de Israëlisch-Palestijnse kwestie volledig terzijde liet. Grossman staat bekend als een 'pacifist', iemand die als jood opkomt voor de Israëlische staat maar steeds blijft aansturen op vrede met de Palestijnen en de Arabische wereld. En dan verliest precies hij een zoon als soldaat in de recente oorlog met Libanon. Zijn grafrede maakte veel indruk, ook op Reinoud, die deze tekst toen selecteerde voor zijn 'intieme' knipselboek. In die tijd ontving David Grossman overigens een eredoctoraat aan de KU Leuven; niet iedereen was daar toen even gelukkig mee. Ook daar werden nog wat opinies over geventileerd.
De punten: Ciska 8, Ludo 7,5, Chris, Reinoud en Cecile 7, Geert 5,5 en Ina 4,5 (66,4)
Afspraak op maandag 25 mei bij Geert (te gast én gastheer). Dan schuiven we aan tafel voor Het Diner van Herman Koch (2009). We doen dat nog eens over (aan tafel schuiven voor een diner) op 27 juni, nadat Reinoud ons heeft rondgeleid in de Karel de Stoute-tentoonstelling (Museum Groeninge -OLV-kerk).
In David Grossmans De stem van Tamar (2000) gaat een jongen op zoek naar een meisje. Het meisje is op zoek naar haar broer. Een verdwaalde hond loopt als een rode draad doorheen deze queestes. En uiteindelijk, 'all's well that ends well', einde goed, alles goed.
Dit warme verhaal kon heel wat bijval genieten. Grossman is een uitmuntend verteller, en weeft bovendien vele kleine (levens)verhalen doorheen de hoofdintrige. Ook de stad Jeruzalem speelt volop mee, niet als religieuze twistappel, wel als een moderne wereldstad waar jongerenproblematieken volop spelen.
Is hier alles mee gezegd? Uiteraard niet. Niet iedereen vond het boek even spannend. Maar vooral, en onvermijdelijk, ging de discussie hoe langer hoe meer over de status van dit boek als 'adolescentenroman'. Chris, die het boek voorstelde, en Ina trokken deze discussie op gang. Het verhaal is te expliciet, de romantiek te melig, het slot te voor de hand liggend. Mag je dit deze roman aanrekenen? Of is dit een bewuste toegift van de auteur aan zijn jongvolwassen doelpubliek? Mag je van een groot auteur niet meer een 'universeel' boek verwachten? Vergelijkingen met auteurs als Bart Moeyaert (jeugdauteur of niet) kwamen om de hoek kijken.
Het trof ons dat een Israëlisch auteur als David Grossman de Israëlisch-Palestijnse kwestie volledig terzijde liet. Grossman staat bekend als een 'pacifist', iemand die als jood opkomt voor de Israëlische staat maar steeds blijft aansturen op vrede met de Palestijnen en de Arabische wereld. En dan verliest precies hij een zoon als soldaat in de recente oorlog met Libanon. Zijn grafrede maakte veel indruk, ook op Reinoud, die deze tekst toen selecteerde voor zijn 'intieme' knipselboek. In die tijd ontving David Grossman overigens een eredoctoraat aan de KU Leuven; niet iedereen was daar toen even gelukkig mee. Ook daar werden nog wat opinies over geventileerd.
De punten: Ciska 8, Ludo 7,5, Chris, Reinoud en Cecile 7, Geert 5,5 en Ina 4,5 (66,4)
Afspraak op maandag 25 mei bij Geert (te gast én gastheer). Dan schuiven we aan tafel voor Het Diner van Herman Koch (2009). We doen dat nog eens over (aan tafel schuiven voor een diner) op 27 juni, nadat Reinoud ons heeft rondgeleid in de Karel de Stoute-tentoonstelling (Museum Groeninge -OLV-kerk).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten