Ludo vertelt ons eerst nog eens waarom hij specifiek voor dit boek koos: hij had erover gehoord tijdens een middagprogramma op Radio 1 en aldus was de interesse gewekt. Hij heeft het boek graag gelezen omdat het spannend en goed opgebouwd is én omdat het een goed tijdsbeeld geeft. Ook Chris vindt dit toch een aantal troeven die het boek voor een groot stuk dragen. Jo en Christine hebben ervan genoten, zij leggen de link met de huidige klokkenluiders die vaak het nieuws halen. Geert daarentegen is ferm ontgoocheld omdat er te veel personages aan bod komen en het boek bij momenten erg ingewikkeld is. Dit is een opmerking waar de meesten van ons zich wel bij aansluiten. Tot slot lazen ook Ciska en Reinoud De officier graag, maar voor hen miste het boek vaart en verviel het te vaak in allerlei futiliteiten over het proces.
De tweede ronde (ook wel De Pittige Discussieronde genoemd) brengt ons wat dieper in het verhaal én de manier van schrijven van Harris. Wat heel sterk naar voor komt is het gebrek aan meer achtergrondinformatie. Wat met de groeiende haat tegen de Joden? Hoe zat dat met het nationale gevoel van Frankrijk? Er is ook weinig uitleg over de op handen zijnde Eerste Wereldoorlog, die toch in deze tijd zijn oorsprong heeft... Andere afknappers zijn dat het einde van het boek gekend is en dat het boek wemelt van allerlei technische details over de vervalsing van het briefje en het proces. Gelukkig kent het boek ook zijn goede, zo niet sublieme, momenten. Het tijdskader is haarfijn uitgewerkt, alsook de personages. Robert Harris heeft zijn research flink gedaan! We krijgen ook een heel duidelijk beeld van het militaire milieu: het blinde gezag en de discipline waaraan klakkeloos gehoorzaamd wordt, de generaals die uiteindelijk het product werden van hun carrière nadat ze in het begin wel integer waren. En natuurlijk laat niemand het verraad tegen Dreyfus onberoerd. De beschrijving van zijn verbanning naar Duivelseiland gaat door merg en been. Hoe hij in al zijn onschuld het slachtoffer wordt van het smerige spel van in het nauw gedreven generaals tart de verbeelding, maar is tegelijkertijd (helaas) van alle tijden.
Om af te ronden: nog een stukje woordenschat. Het woord 'bordereau' valt ontelbare keren en we hebben wel een vermoeden
wat het betekent, maar voor de
die-hardfans van taalschat, waaronder ik mezelf natuurlijk reken, hier nog eens
de verklaring: een bordereau is een oplijsting van teksten en/of gegevens met
een briefje erbij.De
punten voor dit boek (zonder Ina's score): Ludo 8 / Reinoud 7,5 / Jo 8,5 / Chris
8 / Geert 6,5 / Christine 8,5 en Ciska 7. Dit geeft een gemiddelde van 7,7/10.Ciska
Geen opmerkingen:
Een reactie posten