"Oorlog en terpentijn" van Stefan Hertmans

Geert begon de avond met een tekstfragment van Judith Schalansky uit ”De atlas van afgelegen eilanden”. Deze auteur delft merkwaardige mythes, anekdotes en verhalen op over desolate eilanden.  E n toont de dunne grens tussen paradijs en hel.  Iedereen kon dit smaken.

En dan was het de beurt aan “Oorlog en terpentijn” van Stefan Hermans.  Is daarover al niet alles gezegd en geschreven?  Misschien, maar ons leesgenootschap wil toch ook zijn zegje doen over dit succesvolle, Vlaamse boek.

Bij het schrijven van deze “pakkende”, fijn geslepen oorlogsroman baseerde deze auteur zich op de memoires van zijn Gentse grootvader, soldaat en zondagsschilder Urbain Martien, zoals hij die in 2 keurige schriftjes aantrof.  Dat maakte hem tot huizenhoog favoriet voor de Gouden Boekenuil, zeker omdat het boek zich op het kruispunt van fictie en non-fictie beweegt.  Helaas, hij heeft er naast gegrepen. Ook de Librisprijs ging aan dit boek voorbij.

Maar wat vonden onze lezers ervan?  Sloten zij zich aan bij de vele enthousiaste reacties over dit boek of waren er ook punten van kritiek? De algemene teneur was dat iedereen dit boek graag had gelezen. Maar er waren toch ook enkele bedenkingen.  Chris had dit graag gelezen, terwijl Geert alleen het tweede deel goed bevond.  Ludo had zich ook goed  gevoeld bij dit boek, wist vooral het eerste deel te smaken, maar nam toch wat afstand tegenover de “hype” rondom dit boek.  Jo, onze laatste “aanwinst”, vond dit een goed boek.  Ina daarentegen had het boek niet helemaal uitgelezen, maar de vergankelijkheid (vooral in het eerste deel) vond ze heel mooi.  Ciska had het boek zeer graag gelezen en vond het filmisch beschreven.  En voor Reinoud overtrof het alle verwachtingen.  Het fantasierijke was belangrijk.  Hij vond de roman vooral universeel. Algemeen sloot de mening over dit boek aan zoals het in de recensies in allerlei media werd beoordeeld. Anderzijds blijft de manier waarop Hertmans nu precies met de dagboekjes van zijn grootvader uitpakt, vragen oproepen. Een discussie tussen leesgroepleden die meestappen in Hertmans verhaal en leden voor wie wat meer kritische distantie aangewezen lijkt.

Hoe vertaalde zich dit in de “punten” ?  Als we alles bij mekaar telden kwamen we uit op een score van 8,1, net niet het beste boek dat we tot nu toe gelezen hebben.  Een troost, nu de grote literaire prijzen werden gemist?