Ergens in midden Europa, aan de rand van een keizerrijk, tijdens een ijskoude winter, wordt een priester dood aangetroffen. Zijn hoofd is verbrijzeld door een steen. Zo start ‘Schemering’ van Philippe Claudel. We waren de avond van 16 april 2024 te gast bij Chris. Zijn glazen binnendeur was kort tevoren toepasselijk in gruzelementen gevallen, wij hanteerden de deur dan ook met fluwelen handschoenen. Het was ook de avond waarop ik het genoegen had een ‘vacature’ voor leesgroepbegeleider te lanceren vanuit de Biekorf- bibliotheek. Een vacature die intussen met glans in ingevuld door dezelfde Chris!
Het boek van Claudel is (mijn mening) beklemmend, universeel, beangstigend, spreekt tot de verbeelding. Christine houdt (ook) van het boek, de karaktertekeningen, de humor, de situatieschetsen…Maar bovenal van het begrip ‘werkbare waarheid’ dat regelmatig opduikt en dat ze geniaal vindt! Geert is positief, maar vindt het einde te pathetisch. Ludo is geen superfan -hij vond het ultieme leesplezier niet- en sluit zich aan bij Geert wat het einde betreft: hij vindt dat zeemzoet. Ciska las het boek graag en stelt zich voor dat het in Roemenië, Slovenië… speelt, kort voor W.O.I. Ze vond het verhaal hier en daar wat dunnetjes maar was wel geboeid. Reinoud is positiever en vermeldt ook de cover: een beeld dat Duits expressionisme oproept. Hij houdt van het magisch-realisme, maar ook van het universele, het ‘tijdloze’. Het verhaal is voor hem een aanleiding om de klungeligheid en ‘zwakheid’ van de mens aan te kaarten. Jo ziet overeenkomsten met Don Quichote, en een link met ‘Trofee’ van Gaea Schoeters, een door ons leesgezelschap zeer bejubeld boek. Hij noemt het boek actueel-universeel. Chris vindt het boek fantastisch en heeft het heel graag gelezen, het is voor hem als een parabel. Wel ziet hij weinig ruimte voor hoop.
