Om te openen met een pittige column, meegebracht door Ludo, van de hand van Firky El Azzouzi, die in DS van 18 april 2019 Hugo Claus uit de doden had doen verrijzen, niet voor een postume laudatio, wel voor een satirische 'ontmaskering', Claus de Kim Kardashian van zijn tijd. Niet iedereen was daar gelukkig mee, was zo maar bereid Firky te volgen.
Over naar de hoofdschotel, het alom gelauwerde debuut van het nieuwe literaire talent in Franstalig België, Adeline Dieudonné met haar debuutroman La vraie vie, wat dan Het echte leven wordt, mooi vertaald, fraai uitgegeven, een keuze van Jo.
En zie, in koor - enkel Geert zat op een andere toonhoogte - werd dit boek bejubeld als een literair meesterwerkje, iedereen had het (zeer) graag gelezen. Maar omdat - gelukkig maar - we het nooit helemaal eens zijn, leidde het vervolg tot twee kampen. Enerzijds de lezers die heel erg de wijze waardeerden waarop de beklemming, spanning en angst in dit verhaal naar een hoogtepunt worden gevoerd. De ultieme afwikkeling is zowel wreed als troostend. Onder het gewone zit niet zelden angst verborgen, en deze spanning zindert doorheen het boek. Jo - die ook een visuele link legt met de intrigerende cover van het boek en in eenzelfde beweging komaf maakt met de marketingtruc 'de Franstalige Lize Spit' -, Christine en Chris dragen dit boek op handen. Ciska, Ludo en Reinoud waren niet zo onder de indruk van dit verhaal, lazen het als een wat surrealistisch, fantastisch, maar bitter sprookje. Een literair kunststukje, maar eentje dat niet beklemt, je niet onder de huid kruipt.
De punten lagen logischerwijs niet zo ver uit elkaar, tussen 7 (Geert, Ludo, Ciska) en 9 (Christine, Chris), met daartussen Jo 8,5, Ina 8, Reinoud 7,5, wat een totaal van 7,9 geeft.
 |
| 'De lach van de hyena': het kwaad, tastbaar en hoorbaar. |
Verslag: Ludo
