'Het zwart en het zilver' van Paolo Giordano

Op 17 december 2014 bespreken we bij Chris het boekje Het zwart en het zilver van Paolo Giordano, de Italiaanse auteur die een paar jaar geleden de hemel werd in geprezen voor De eenzaamheid van de priemgetallen. Voor Ludo riep de plicht, hij is er niet bij.  Ik open de avond met de nieuwe cd van mijn ‘jeugdidool’ Henny Vrienten, meer bepaald het nummer ‘De namen en de plaatsen’.  Woorden van een

‘wijze man’ die terugblikt, ze vallen wel in de smaak en roepen bij Reinoud associaties met Spinvis op.

Paolo Giordano valt een ander lot te beurt: zijn ‘zwart en zilver’ wordt minder gesmaakt. Centraal in het boek staat een zekere  ‘Signora A’ die huishoudster is bij een jong gezin. Zij heeft in moeilijke omstandigheden haar entrée gemaakt bij hen, en de intensiteit van haar relatie met het koppel en hun zoon is net daardoor enorm hoog. Wanneer Signora A heel ziek wordt, zorgt dat voor een ontwrichting, en net die situatie is zowat het belangrijkste onderwerp van het verhaal.

Hoewel ‘verhaal’? Voor enkele lezers is dit zelfs geen echt boek (Geert), maar iets waar je niet ‘in’ geraakt (Geert,  Ciska, Christine…).  Reinoud ziet het eerder als een soort snapshot,  Ciska vindt het vlot geschreven ‘maar zeker geen top 10-boek’, ook Christine vindt het afstandelijk,  ze herkent er wel enkele menselijke waarden in.  Jo ziet enige overeenkomst met Carrasco (die met De vlucht wel hoge toppen scheerde bij onze lezers) maar vindt het werk van Giordano in vergelijking nogal eenduidig. Ondergetekende (Ina) vond het wel een subtiel geschreven boekje over menselijke emoties, daarvan getuigen de vele ezelsoren (!) die haar exemplaar van  Het zwart en het zilver intussen telt.  Chris bevindt zich figuurlijk ergens tussen Reinoud en Ina, hij herkent in beider leeservaringen iets. Wat alle lezers wel bindt, is de manier waarop we naar de relatie van het koppel in de schijnwerpers kijken. Dit ‘in mekaar opgaan’ lijkt nog maar weinig ruimte te laten voor mensen/dingen buiten hun cocon.

De punten weerspiegelen het geringe enthousiasme voor Paolo Giordano: een 5 van Geert, een 5,5 van Jo, een 6 van Reinoud, Ciska en Christine, een 6, 5 van Chris, een 7,5 van Ina. Dit brengt ons, nog zonder score van Ludo, op een gemiddelde van 6,1.

Tot slot, een fragment uit Het zwart en het zilver’dat toch de kwaliteiten van de auteur naar mijn mening even in de verf zet. Emanuele, het zoontje van hoger genoemd echtpaar, slooft zich tijdens een schoolopvoering enorm uit, op de eerste plaats om indruk te maken op Signora A, die hij aanbidt.  Signora A, gekweld door haar ziekte, verlaat echter vroeger de zaal en kan hem dus niet prijzen omwille van zijn prestatie, wat enorm weegt op het jongetje. Giordano beschrijft dan het vertrek van de ouders en Emanuele uit de school, na de gemiste ontmoeting met Signora A:

‘We houden het gedag zeggen zo kort mogelijk en lopen naar huis, met z’n drieën: twee ouders en een kleine, treurige vogelverschrikker die stevig  onze hand vasthoudt tot we voor de voordeur staan, alsof hij wil zeggen dat hij het heeft begrepen, heeft begrepen dat mensen verdwijnen, dat mensen weggaan en dat is het dan, voor altijd, maar wij niet, dat zal hij niet laten gebeuren, tenminste niet zolang hij ons bij elkaar houdt.’

Voor onze volgende bijeenkomst lezen we Het aards paradijs van Seppe Van Groeningen.

Ina