Het was een aangenaam weerzien na lange vakantiemaanden, gisterenavond bij Reinoud. Cécile moest onverrichterzake afhaken, doodjammer. Op tafel lag Ebbenhout (1998, Nederlandse vertaling :2000; achtste druk: 2008) van de Poolse journalist en historicus Ryszard Kapuscinski (1932-2007). Een non-fictie boek, maar ook niet helemaal want Kapuscinksi is een rasverteller. Dit schiep bijzondere verwachtingen, temeer daar het van het eerste boek (Chris De Stoop, De bres) geleden was dat we ons nog aan non-fictie hadden gewaagd. Reinoud toonde zich weer een uitmuntend gastheer, en had de uren voordien Afrikaanse hapjes op tafel getoverd.
Ebbenhout gaat inderdaad over Afrika, en bundelt een reeks reisverhalen en reportages, tussen ca. 1958 en ca. 1994. Kapuscinski neemt ons 300 blz. lang mee, van westelijk Afrika doorheen de Sahel naar het gebied rond de grote meren, tenslotte ook naar het onooglijke Zanzibar. In presidentiële suites is hij een graag geziene gast maar het gezelschap van gewone dorpelingen, ergens onder een eenzame boom middenin de woestijn, draagt ontegenzeggelijk zijn voorkeur weg.
Bijna iedereen was bijzonder enthousiast over het boek en de superlatieven buitelden over tafel: zéér graag gelezen, fantastisch, fascinerend, grandioos, indrukwekkend. Wat moet er dan nog meer gezegd? Het boek oogt wat als een puzzel (losse hoofdstukjes) maar al vlug komen de grote lijnen bovendrijven, en leren we de ziel van Afrika en de Afrikaan kennen. Kapuscinski is ook antropoloog die de Afrikaan in zijn anders zijn tegemoet treedt. Hij heeft het over het belang van de groep, familie en clan, de tijdsbeleving, het gelegitimeerde 'niets doen', water en schaduw als hoogste goed, de soms buitenmenselijke wreedheid, de dwingende en diepgewortelde erfenis van eeuwen slavenhandel, de nefaste nalatenschap van Westers kolonialisme, ... Bovendien zijn er de wondermooie kleine verhalen, over het potlood, de Somalische woestijnkaravanen, olifantenbegraafplaatsen enz. Kortom, dit is hét boek voor wie Afrika meer dan oppervlakkig wil leren kennen. Een leeservaring die ons nog lang zal bijblijven en misschien ook wel een aantal nieuwe Afrikafans heeft opgeleverd ...
Het bleef dan nog uitkijken naar de punten, want het hing in de lucht dat hier een nieuw record in de maak was. En zo geschiedde: Ina 9,5, Chris en Ludo 9, Reinoud en Ciska 8,5, Geert 6, of een gemiddelde van 84, 2, in verre de hoogste score en voor de eerste maal een grote ondescheiding.
De keuze van Cécile voor het volgende boek is Iain Pears, Het goud van de waarheid. Geert en Ludo hadden het al gelezen. Na een korte discussie was er consensus dat dit geen bezwaar was en we gaan voor deze wondermooie en verrassende dikke historische roman. Een waardig jubileumboek want dit is het twintigste boek dat dit prille leesgezelschap achter de kiezen steekt.
Ebbenhout gaat inderdaad over Afrika, en bundelt een reeks reisverhalen en reportages, tussen ca. 1958 en ca. 1994. Kapuscinski neemt ons 300 blz. lang mee, van westelijk Afrika doorheen de Sahel naar het gebied rond de grote meren, tenslotte ook naar het onooglijke Zanzibar. In presidentiële suites is hij een graag geziene gast maar het gezelschap van gewone dorpelingen, ergens onder een eenzame boom middenin de woestijn, draagt ontegenzeggelijk zijn voorkeur weg.
Bijna iedereen was bijzonder enthousiast over het boek en de superlatieven buitelden over tafel: zéér graag gelezen, fantastisch, fascinerend, grandioos, indrukwekkend. Wat moet er dan nog meer gezegd? Het boek oogt wat als een puzzel (losse hoofdstukjes) maar al vlug komen de grote lijnen bovendrijven, en leren we de ziel van Afrika en de Afrikaan kennen. Kapuscinski is ook antropoloog die de Afrikaan in zijn anders zijn tegemoet treedt. Hij heeft het over het belang van de groep, familie en clan, de tijdsbeleving, het gelegitimeerde 'niets doen', water en schaduw als hoogste goed, de soms buitenmenselijke wreedheid, de dwingende en diepgewortelde erfenis van eeuwen slavenhandel, de nefaste nalatenschap van Westers kolonialisme, ... Bovendien zijn er de wondermooie kleine verhalen, over het potlood, de Somalische woestijnkaravanen, olifantenbegraafplaatsen enz. Kortom, dit is hét boek voor wie Afrika meer dan oppervlakkig wil leren kennen. Een leeservaring die ons nog lang zal bijblijven en misschien ook wel een aantal nieuwe Afrikafans heeft opgeleverd ...
Het bleef dan nog uitkijken naar de punten, want het hing in de lucht dat hier een nieuw record in de maak was. En zo geschiedde: Ina 9,5, Chris en Ludo 9, Reinoud en Ciska 8,5, Geert 6, of een gemiddelde van 84, 2, in verre de hoogste score en voor de eerste maal een grote ondescheiding.
De keuze van Cécile voor het volgende boek is Iain Pears, Het goud van de waarheid. Geert en Ludo hadden het al gelezen. Na een korte discussie was er consensus dat dit geen bezwaar was en we gaan voor deze wondermooie en verrassende dikke historische roman. Een waardig jubileumboek want dit is het twintigste boek dat dit prille leesgezelschap achter de kiezen steekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten